In den beginne
In het voorjaar van 2017 keek ik over de schouders mee met de jongste, die een ‘schietspelletje’ speelde. Er werd gerend en natuurlijk geschoten, slachtoffers vielen neer. Als een speler sneuvelde, kwam hij opnieuw in het spel. Daarna werd hij geheid weer onderuit gehaald en begon alles weer opnieuw. Enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts.
Op hetzelfde moment speelde de oudste elders in het huis hetzelfde spel, maar dan in een andere variant: teamwedstrijden die wel drie kwartier konden duren. Eruit stappen was er niet bij, want dan volgde een straf: een cooldown, met als gevolg dat gedurende een zekere tijd geen wedstrijden meer gespeeld mochten worden. De oudste speelde op dat moment op een behoorlijk hoog niveau, door veel te spelen en veel en fanatiek te trainen.
Minzaam nam ik alles op. Ik had al meer dan twintig jaar geen computerspel meer gespeeld, maar kwam er op deze manier via de kinderen weer mee in aanraking. Ik dacht terug aan enkele spellen die ik in de jaren negentig als student fanatiek speelde op floppy disk en dankzij toewijding – maar zeker ook teveel tijd – aardig onder de knie had gekregen: Pinball Fantasies, Wolfenstein 3D, Warlords en Chuck Yeager’s Air Combat. Ik dacht: het kan toch allemaal niet zo moeilijk zijn als de jongelui doen voorkomen? Met regelmaat werd een mislukte schietactie van één van de kinderen door middel van een onderdrukte vloek of een kreet van eigen commentaar voorzien. Dat kende ik nog van mijn eigen tijd als spelletjes spelende student, waarna ik doorging en doorging om het volgende niveau te halen.
De bezigheden van de jongelui intrigeerden me. Dit betrof zowel de specifieke moderne games die ze speelden als de wereld eromheen, waarin communicatie – zowel in het spel als daaromheen – een grote rol bleek te spelen. Hoe anders was dit vroeger, waarin je alleen maar tegen de computer sprak of schreeuwde als de boel vastliep. Online gamen bestond nog niet.
Op een zekere dag meldde de oudste vol trots dat hij weer een hogere rang (rank) had behaald in het spel Counter-Strike: Global Offensive. Hij was nu Master Guardian Elite. Van de dertig ranks die behaald konden worden, was deze slechts vijf stappen verwijderd van de hoogst haalbare: Global Elite. Ik complimenteerde hem. Het was kennelijk een prestatie van formaat, anders was hij niet zo trots. Maar ik begreep het niet. Zoals gezegd: zo moeilijk kon het allemaal toch niet zijn? Je richt een virtueel pistool op een virtuele boef en je moet gewoon sneller zijn om te winnen. No big deal. In één zucht door ging ik een uitdaging aan: ik zou het spel gaan aanschaffen en spelen en op een zekere dag zou ik een hogere rank hebben dan de oudste.
Nu werd ík getrakteerd op een minzame blik. Of hij me van binnen stilletjes honend uitlachte of me toch enigszins vreesde weet ik niet, maar het eerste lijkt waarschijnlijker. Maar ik hield me aan mijn eigen uitdaging en kocht het spel. En ging zwaar door het stof. Maar ik gaf niet op.
In december 2020 is het drie en een half jaar later. Vorige week stond in het teken van een toernooiavond die ik had georganiseerd voor mijn eigen kleine Europese Counter-Strike: Global Offensive clan genaamd Dreadless. Acht van de tien leden deden mee. We begonnen met een 1v1-toernooi met AWP’s, gevolgd door een 1v1-toernooi met knife. Daarna volgden twee toernooien met elk vier Wingmanteams. TheWGBbroz won het toernooi met AWP’s, gevolgd door KolumSea die won met knife. Team Dreadful won het eerste Wingmantoernooi, Team De Jonge & De Gamle won het tweede. Twee dagen later was het business as usual met de Wednesday Wrecking om 20:30. Helaas werd het core team van Dreadless driemaal afgedroogd, waardoor onze win-loss ratio met één procentpunt zakte naar 83%. Komende maandag verwacht ik mijn felbegeerde HOTAS, de Thrustmaster T.16000m FCS, die ik wil inzetten voor een andere game.
In 2017 zou het voorgaande abacadabra zijn geweest. In 2020 is het een deel van mijn leven dat een hoop vertier brengt en bovendien begrip voor een deel van de wereld van mijn kinderen.
Don Andle