Dog Fights in Space
In 1993 kregen we onze eerste computer. Het was een Britse Amstrad met een harde schijf van maar liefst 40 MB, met studentenkorting gekocht bij het universitaire Rekencentrum. Het studentenleven werd plots een stuk aangenamer. Voortaan konden verslagen en papers via WordPerfect worden verwerkt en gelukkig niet meer met de pen. Maar ook de mogelijkheid om een computerspelletje te spelen kwam binnen handbereik. Zo ook het schuldgevoel als er weer eens teveel werd gespeeld en te weinig gestudeerd, zo zou blijken.
Eén van mijn favoriete spellen was Chuck Yeager’s Air Combat, een spel dat in 1991 was uitgekomen. Urenlang heb ik duizelingwekkende capriolen uitgehaald in het luchtruim boven Vietnam en Korea, op jacht naar de vijand (communistisch of niet). Ook boven Europa was ik te vinden, tijdens WOII. Met name de historische missies trokken me aan, omdat die steevast uitmondden in enerverende dog fights. Juist: ‘an aerial battle between fighter aircraft conducted at close range’, zoals Wikipedia de dog fight omschrijft. Dicht in de buurt komen, richten en schieten. Raketten ontwijken, wegduiken en terugkomen. En dat alles met ongekende snelheden, vliegend van links naar rechts, naar omhoog en naar beneden. Crash! Al doende leerde je zowaar nog wat luchtvaarttechniek, want stall (of ‘overtrek’ op z’n Nederlands) – de soms oncontroleerbare effecten van veel te hard aan de stuurknuppel trekken – is een bitch. Overigens speelde ik het spel niet met een joystick. Die was vroeger alleen voor de echte die hards. Ik hield in ieder geval nog de schijn op dat er meer was in het leven dan ‘spelletjes spelen’, zoals studeren (dat er helaas dus nog wel eens bij in schoot). Mijn stuurknuppel bestond uit de vier ‘pijltjestoetsen’ op het numerieke blok, de boordmitrailleur werd bediend met de spatietoets. De onlangs overleden legendarische vliegenier Chuck Yeager was altijd in de buurt voor tips & tricks.
Enkele weken geleden vroeg ik me plots af of er leuke moderne spellen zouden bestaan die me het ‘Chuck Yeager-gevoel’ zouden kunnen geven. En dan niet op Aarde, maar in de ruimte. Met niet al teveel geklets, dus zo min mogelijk story. Gewoon zo snel mogelijk de lucht in, jagen en schieten. Dog fights in space. Ik zette de vraag uit bij mijn ervaren CS:GO-teammaatjes en al snel werd ik bedolven onder de suggesties. Na wat filmpjes op Youtube te hebben gekeken, sprong één er met kop en schouders boven uit: Star Wars: Squadrons. En verdomd: het spel was ook nog eens dik afgeprijsd in de Winter Sale!
Squadrons is een in oktober 2020 uitgekomen space combat sim die zich afspeelt – u raadt het al – in de wereld van Star Wars. Nu heb ik zelf niet zoveel affiniteit met die wereld; ik ben meer een Star Trek-mens en was als kind meer gecharmeerd van Battlestar Galactica dan van Luke Skywalker en de zijnen. Maar de filmpjes die ik zag en de recensies die ik las waren veelbelovend. Eén van de kritiekpunten op het spel was dat de story line nogal dun was. Dát trok me definitief over de streep. Laat me vliegen, jagen en schieten, de verhalen verzin ik zelf wel!
Ik kocht het spel, maar liet het nog even in de digitale verpakking. Want: dit keer wilde ik all the way. Ik wilde het spel enkel spelen met een ‘Hotas’, ofwel een Hands on Throttle and Stick. Daarbij bedient – vanuit het perspectief van een rechtshandige – de rechterhand een joystick en de linkerhand de throttle. De zoektocht naar een geschikte Hotas kan zó in mijn te schrijven boek over First World Problems, want zowat iedere betaalbare throttle & stick bleek uitverkocht. Heel de wereld lijkt virtueel vliegend zijn tijd door te brengen achter de computer! Na lang zoeken trof ik op het internet echter een Thrustmaster T.16000M. Misschien wel de laatst beschikbare op Aarde.
Inmiddels is het spel en de hardware geïnstalleerd. Iedere dag schiet ik even de ruimte in om te oefenen. Eenvoudig is het niet, als speler die al jaren niet virtueel gevlogen heeft en überhaupt nog nooit met een joystick heeft gespeeld. Maar we zetten door. Je kunt oefenen tegen bots (computergestuurde vijanden) of online tegen mensen van vlees en bloed. Dat kan onder meer – hoe mooi is dat – in de Dog Fight-spelmodus: een 5 tegen 5 ergens in een sterrenstelsel. Genieten dus! En wat gaf het een fijn gevoel gisteren, toen ik voor het eerst 4 kills had in een potje Dog Fight.
En Chuck Yeager? Die wordt niet vergeten. Dat spel is inmiddels beschikbaar op onze zelfgebouwde Arcade Machine!
Don Andle