mei 2021 – Gids voor de Oudere Gamer

Pionieren: de start van een CS:GO competitie

19 mei 2021 Don Andle Reacties 0 reacties

Het spel Counter-Strike: Global Offensive kent een levendige eSports-gemeenschap. Zowel professionele als semi-professionele teams treffen elkaar regelmatig in de virtuele arena om het tegen elkaar op te nemen. Deze spelers vormen – net als bij het voetbal – de top van een piramide. Daaronder ligt een brede basis van amateurspelers die – al dan niet met de ambitie om door te groeien naar de top – gewoon genieten van het spel en de spanning (en frustratie) die het meebrengt. Een deel van deze spelers, waaronder schrijver dezes, heeft zich verenigd in teams of clans om de arena gezamenlijk te betreden. Als oudere speler kwam ik er al snel achter (net als veel anderen) dat het solo queuen – het in je eentje in een team vol vreemden een potje competetive spelen – niet voor mij was weggelegd. Binnen enkele weken nadat ik het spel gedownload had, lukte het me om een eigen team te vormen met voornamelijk oudere spelers die het spel weliswaar fanatiek, maar vooral ter ontspanning spelen. De volgende maand – op 3 juni – bestaat mijn team Dreadless vier jaar. Het is inmiddels uitgegroeid tot een kleine, bescheiden clan met vijf spelers die deel uitmaken van een kernteam dat elke woensdagavond competetive matches speelt, en daarnaast een groep andere spelers waarmee op overige dagen in wisselende samenstellingen wordt gespeeld en waarmee we Team v Team avondjes mee organiseren.

Enkele weken geleden kreeg ik via Discord een berichtje van een voormalig teammaatje met de vraag of ik me wilde aansluiten bij een veel grotere gaming community, genaamd ‘Gen Y Gaming’, vanuit het idee om daarbinnen wat meer aandacht te geven aan het spel Counter-Strike: Global Offensive. Op dat moment was de focus binnen die gemeenschap vooral gericht op een reeks andere games, waaronder Warzone. Het voormalige teammaatje had daarbij een vraag: of ik te zijner tijd zou willen meedenken bij het opzetten van een competitie.

Inderdaad: niet een toernooi, maar een competitie.

Gezien de beperkte vrije tijd hield ik de boot eerst wat af, maar al snel begonnen er bij mij raderen te draaien. Ik had voor mijn eigen clan in het verleden al meerdere toernooitjes georganiseerd, zoals Team v Team matches op bekende en onbekende maps, een Best of 3 met een bevriende Britse clan en een Wingman Tournament waarbij mijn clan in meerdere duo’s was verdeeld die het tegen elkaar opnamen. Maar een competitie is andere koek. Dat is een kwestie van lange adem, met matches verspreid over een langere periode van weken of zelfs maanden. De uitdagingen lagen al snel op tafel: het vinden van teams, het creëren van commitment en het eens worden over de opzet. Alles moest from scratch, want het lukte me niet om voorbeelden te vinden van vergelijkbare wedstrijdorganisaties.

Na in korte tijd heel wat werk achter de schermen te hebben verricht, gaan we donderdagavond van start. Dan vindt om 20:30 CEST de allereerste competitiewedstrijd plaats. De opzet is eerst bescheiden gehouden, als een try-out, om te zien of de organisatie werkt. We hebben nu vijf teams die elkaar – net als bij het voetbal – twee keer treffen. Dat betekent dat er in totaal 20 matches gespeeld moeten worden, waarbij elk team 8 wedstrijden speelt. Deze matches zijn verdeeld over elf weken, waarbij er in de eerste en laatste week (kalenderweek 30) één competitiepot gespeeld moet worden, en in de tussenliggende weken steeds twee. Ieder team speelt hooguit één match per week, zodat de tijdsbelasting beperkt blijft. Het is steeds aan de Team Captains om onderling een datum en een tijdstip af te spreken om op een server de vereiste match van die week te spelen.

*Een fragment van het competitierooster. Gedurende de komende weken zal dit steeds verder worden ingevuld.*

Ieder team treft het andere team twee maal, zoals gezegd, leidend tot in totaal 20 matches verspreid over 11 weken. Daarbij leek het me leuk om, net als bij een voetbalcompetitie, te werken met thuis- en uitwedstrijden. Zo kent het rooster onder meer de wedstrijden The B-Team (h) – Dreadless (a) en de return match Dreadless (h) – The B-Team (a), waarbij (h) staat voor home team en (a) voor away team. Om hier betekenis aan te geven, heb ik de volgende regels bedacht: een home team heeft het recht om de map te bepalen, waarna het away team mag bepalen of het de match begint als Terrorist of Counter Terrorist. Om luie Team Captains de pas af te snijden, is de regel verder aangescherpt: de map moet minimaal 48 uren vóór de aanvang van een match worden meegedeeld. Als een Team Captain van een home team dit nalaat, heeft het away team het recht de map te kiezen én mag het bepalen aan welke zijde het begint (Terrorist of Counter Terrorist). In bovenstaand roosterfragment staat de eerste match op donderdag 20 mei om 20:30 CEST op die manier al klaar. Enkele weken geleden hadden we datum en tijdstip al bepaald en gistermorgen – mooi op tijd dus – werd mij als Team Captain van Dreadless de map meegedeeld. Ons team heeft tot vlak voor de match de tijd om te bepalen hoe we gaan beginnen.

Ook de puntenscore is gebaseerd op het voetbal: een team dat een match wint krijgt drie punten, een gelijkspel (altijd een 15-15) leidt tot één punt voor beide teams en een verlies betekent 0 punten. Als extra worden de gewonnen rondes in een match bijgehouden, om – indien nodig – nader onderscheid te maken als teams hetzelfde aantal punten halen. Zo blijft het aantrekkelijk om door te spelen, ook al staat het op een gegeven moment 2-10.

*Het nog ‘naakte’ scorebord, dat vanaf donderdag wordt ingevuld*

De allergrootste uitdaging betrof het vinden van een oplossing voor de soms grote niveauverschillen tussen spelers. Iemand die langere tijd Silver 2 is, speelt anders dan een speler die al een jaar lang op het niveau van Master Guardian presteert. Al te harde eisen hebben we voor de try-out competitie losgelaten, omdat we nu eerst vol enthousiasme de organisatie moeten uittesten. Maar als het allemaal lukt – het is nu een kwestie van commitment – dan starten we ná de zomer hopelijk met een breder opgezette competitie met verschillende divisies. Want: meedoen is leuk, maar winnen maakt het nét iets leuker en dan is het wel zo fijn als je als team een kans maakt op winst!

Don Andle

Krasse gamer, wat is leeftijd?

3 mei 2021 Illbeback2 Reacties 0 reacties

In 2000, bij de lancering van de baanbrekende First Person Shooter ‘Battlefield 1942’, ben ik op wat latere leeftijd ingestroomd als ‘gamer’. Ik was 30. Mogelijk en vermoedelijk liep mijn emotionele leeftijd daar niet parallel mee. Ik had daarvoor natuurlijk andere spelletjes gespeeld, met vriendjes, op de C64 en later op de pc, maar nooit met het soort commitment dat je van de straat houdt en je doet focussen op één spel.

BF1942 speelde zich af op bekende slagvelden uit de Tweede Wereldoorlog: Omaha Beach, Bocage, Wake Island, etc. Nieuw was, voor games in die tijd, dat je vrij kon bewegen in realistische, enorme 3D-omgevingen te land, ter zee en in de lucht. Je kon, als infanterist in diverse rollen, plaats nemen in tanks en een andere voertuigen, boten, onderzeeboten en vliegtuigen zoals Spitfires. Ook een primeur was de mogelijkheid om met 64 deelnemers in een spel in te loggen. 32 tegen 32, waarbij je binnen een team squads kon aanmaken en met een groepje kameraden kon samenwerken met behulp van headsets. Dat laatste bleek een gouden greep die veel complexiteit en lagen van interactie toevoegde aan het spel.

Het spelconcept had een grote aantrekkingskracht op mij. En ook op leeftijdsgenoten uit die tijd. Ik herinner me zo goed hoe we iedere nieuwe map als ontdekkingsreizigers koortsachtig verkenden, als dartele koeien die na een lange koude en donkere winter voor het eerst op een groen weiland worden losgelaten: frantic exploration.

Ik speelde onder de alias Illbeback, niet alleen een verwijzing naar de science fiction cult film, maar ook naar het fenomeen van het telkens terugkeren (‘spawnen’) nadat je op het virtuele slagveld het leven had gelaten, om je gram te kunnen halen bij diegene die dat op zijn geweten had.

Gamen via internet stond nog in de kinderschoenen en het spelen in teamverband, in de multiplayermode, kon je het beste doen bij de zogenaamde LAN-parties, waar ik een stuk of vier van heb meegemaakt. Inderdaad, niet veel, maar die hebben wel onuitwisbare indrukken achtergelaten. Het internet ontwikkelde zich razendsnel en toen de opvolger Battlefield 2 op het toneel kwam, hielden de LAN-parties snel op te bestaan.

Fast forward: er volgden vele opvolgers van BF1942. Ik heb ze allemaal gespeeld. En veel. Tot op de dag van vandaag is Battlefield de enige game die ik op de pc speel. Mijn alias is na het verschijnen van Battlefield 2 geëvolueerd naar Illbeback2. Hiermee een laag betekenis toevoegend, die van de gedeelde vreugde van de vanzelfsprekende digitale wedergeboorte, in contrast met de keiharde werkelijkheid van het echte leven, waar niet aan te ontsnappen is. Inmiddels heeft de geschiedenis geleerd dat de Battlefieldreeks een rode draad vormt in mijn leven, die dwars door de kindertijd, de loondienstperiode en het ondernemerschap is gelopen.

Ik ben een middelmatige speler. Voor wie het wat zegt: mijn kill/death-ratio is vaak tussen 1 en 2. Ik heb geen hoge kill score, maar ontmoet ook weinig deaths. Hoe langer een ‘round’, een potje, duurt, des te hoger ik lijk te eindigen. De betere spelers halen met gemak 100 kills in een potje, met vaak ook een hoog aantal deaths. De beste spelers hebben soms een Youtube-kanaal. Daar kun je hun spel analyseren. Maar zoals in onze analoge wereld: op het moment dat je je begint af te vragen hoe ze het doen, wordt het besef van het gebrek aan talent bij jezelf blootgelegd. Te weinig talent stelt vragen, talentvol doet gewoon, talent acteert als een vanzelfsprekendheid.

Het enthousiasme is ondanks het klimmen van de jaren gebleven en de gedrevenheid lijkt nog niet af te nemen. Iedere nieuwe map is nog steeds een feest van ontdekking. Het is soms moeilijk te stoppen met spelen. Spelen tot diep in de nacht, het komt nog steeds voor. Vrienden zijn echter afgehaakt. Daar is wat geknakt… wat zou dat zijn? Zou mijn emotionele leeftijd nog steeds na-ijlen bij de fysieke leeftijd, 51? Zal ik mettertijd ook de interesse verliezen, of de noodzakelijke reflexen en oog-hand coördinatie? We zullen zien. Voorlopig kijk ik uit naar de release van Battlefield 6. Later dit jaar, 2021.

Illbeback2 (a.k.a. René Wubs)